Historyczne polskie piwo wywodzące się z Gdańska i warzone do końca XIX w. Pierwsze zapiski o Jopengasse (nazwa zastępcza) pojawiły się już w 1449 r., a samo nazewnictwo pochodzi od słowa jope – oznaczającego chochlę. Było to bardzo mocno ekstraktywne piwo (45-55 stopni Plato) – stężenie to uzyskiwano poprzez ponad dwudziestogodzinne gotowanie brzeczki. Często było ono dodawane do słabszych piw, w celu polepszenia ich walorów smakowo-zapachowych i zwiększenia ich mocy. Piwo jopejskie było wynikiem spontanicznej fermentacji, która mogła trwać nawet do 9 tygodni. Po tym czasie piwo było odfermentowane na poziomie 19 stopni Plato (zawierało około 13-19% obj. alk.).
Mogło być przechowywane nawet do 1 roku w drewnianych beczkach. Z wyglądu przypominało ciemny, gęsty likier, w smaku było bardzo słodkie. Niedawno swoją wariacją na temat jopenbier pochwalił się jeden z założycieli Browaru Pinta.
