Jest to czwarty etap warzenia, kiedy piwo powoli dojrzewa, klaruje się, zostaje nasycone dwutlenkiem węgla i osiąga odpowiedni bukiet smakowo-aromatyczny. Po dodaniu drożdży, rozmnożeniu i zafermentowaniu w tankofermentatorach następuje leżakowanie piwa. Po oddzieleniu nadmiaru drożdży i obniżeniu temperatury do 1-2°C piwo powoli dojrzewa. Niska temperatura sprzyja dobremu nasyceniu piwa dwutlenkiem węgla. Głównym celem leżakowania jest rozłożenie ubocznych produktów fermentacji oraz uzyskanie stabilności fizykochemicznej piwa. Piwo ma osiagnąć orzeźwiający smak i pienistość. Drożdże dolnej fermentacji osiadają na dnie zbiornika, a drożdże górnej fermentacji tworzą na powierzchni kożuch. Po leżakowaniu piwo zostanie poddane odfiltrowaniu. Do leżakowni piwo kierowane jest po fermentacji, odpowiednio wysycone dwutlenkiem węgla. Do tego przyczynia się również kondycjonowanie piwa, które polega na silnym wychłodzeniu go i leżakowaniu w niskich temperaturach.
Dawniej, na proces leżakowania składały się dwie fazy; pierwsza: dofermentowanie – drożdże fermentowały pozostałą część cukrów. Na tym etapie następowało wysycanie piwa dwutlenkiem węgla. Faza druga: klarowanie (dojrzewanie) piwa – piwo stopniowo uzyskiwało temperaturę otoczenia (ok. 0°C). Drożdże przestawały pracować i wraz z innymi osadami opadały na dno naczynia. Okres leżakowania piwa zależał od zawartości ekstraktu. Dla piw pełnych (12% wag.) w granicach 30 dni. Piwa mocne leżakowały min. 60 dni, a porter nawet 6 miesięcy.
We współczesnych, rozwiniętych technologicznie browarach okres leżakowania dla piw jasnych dolnej fermentacji wynosi około 2 tygodni. Piwo leżakuje w tankach leżakowych, które znajdują się w komorach chłodniczych lub w pełni zautomatyzowanych unitankach, gdzie zachodzi zarówno proces fermentacji, jak i leżakowania. Od rodzaju unitanku zależy w pewnym stopniu późniejszy smak piwa.
