Jedno z najstarszych piwnych opakowań, którego historia ma ponad tysiącletnią tradycję. Już w I w. p.n.e były używane przez Celtów do przechowywania płynów i ziarna. Wykonywane były z suszonych skorup dyni, gliny i skóry zwierzęcej. Z czasem ulepszono ich trwałość aby mogły się nadawać do transportu. Dzisiaj beczki to naczynia cylindryczne często wyoblone. Wykonywane z trwałych materiałów, np. dębowe, aluminiowe i ze stali kwasoodpornej KEGi.
Ich pojemność była różna, np. w piwowarstwie używano ćwiartki – dębowe beczki o pojemności 25 litrów, połówki – 50 litrowe, całe – czyli 100 litrów i 200 litrowe – dublaki. Drewniane beczki zastąpione zostały przez aluminiowe o pojemności 100 litrów, a najlepsze do przechowywania i transportu piwa są współczesne stalowe KEGi – 30 i 50 litrowe. Chociaż prawie wszystkie piwa na świecie leżakują w nowoczesnych zbiornikach ze stali, to są piwa (np. w Belgii), które dojrzewają tak jak wina, w dębowych kadziach lub beczkach. Przykładem takiego piwa są przedstawiciele stylu Biere de Garde.
